کلید Page Up یا پیج آپ، یکی از کلیدهای موجود در صفحه کلیدهای مرسوم رایانه ای است که معمولا برای اسکرول کردن صفحه به سمت بالا مورد استفاده قرار میگیرد و در زمره کلیدهای کرسر قرار میگیرد.
این کلید در اغلب صفحه کلیدها با لیبل Page Up یا به صورت خلاصه شده Pg Up مشخص می‌شود. معمولا محل قرارگیری کلید پیج آپ در یک صفحه کلید استاندارد، جایی در کنار کلیدهای Home و End می‌باشد. علاوه بر این در صفحه کلیدهایی که از بخش مجزای عددی برخوردار هستند هنگامی که کلید Num Lock روی حالت خاموش قرار دارد کلید مربوط به عدد 9 در بخش عددی، نقش همین کلید را ایفا می‌کند.
البته در برخی کیبوردهای مک خبری از یک کلید مجزا تحت عنوان Pg Up نیست و به جای آن از ترکیب کلید Fn و کلید جهت رو به بالا برای اسکرول کردن صفحه به سمت بالا استفاده می‌شود.
مکان قرارگیری نسخه های مختلف کلید پیج آپ در یک صفحه کلید معمولی رایانه
میزان اسکرول صفحه به سمت بالا هنگام فشرده شدن این کلید در نرم افزارهای مختلف با یکدیگر تفاوت دارد. برای مثال ممکن است در یک نرم افزار واژه پرداز یا یک نرم افزار نمایش کتاب الکترونیک با فشردن Pg Up، یک صفحه به بالا (صفحه قبلی) منتقل شوید اما در یک مرورگر وب با فشردن این کلید به اندازه بخش قابل نمایش، صفحه وب به سمت بالا اسکرول می‌شود. در برخی نرم افزارها ممکن است استفاده از این کلید باعث شود مکان نمای متنی نیز جابجا شود.
گفتنی است عملکرد این کلید در نقطه مقابل کلید Page Down قرار میگیرد که معمولا برای اسکرول کردن صفحه به پایین مورد استفاده قرار میگیرد. هرچند کلیدهای جهت بالا و پایین نیز برای اسکرول کردن صفحه قابل استفاده هستند اما میزان اسکرول آن‌ها در مقایسه با کلیدهای Page Up و Page Down کمتر خواهد بود.
اسکرین کست (Screencast) به ویدیویی گفته می‌شود که از محتوای صفحه نمایش یک رایانه تهیه می‌شود. برخی اوقات از عبارت Video Screen Capture به عنوان معادلی برای این اصطلاح استفاده می‌شود. این ویدیوها طی عملی موسوم به فیلم برداری از صفحه نمایش (Screen Recording یا Screencasting) تهیه می‌شوند.
معمولا اسکرین کست ها همراه با صدای یک گوینده ضبط می‌شوند. این صدا که اغلب متعلق به همان فردی است که در حال کار با رایانه است توضیحاتی در مورد عملی که انجام می‌دهد را شامل می‌شود. ممکن است علاوه بر صدا، تصویر کوچکی از فرد نیز در گوشه فیلم قرار بگیرد. البته در برخی کاربردها، صدای نرم افزار، بازی یا سایر صداهای در حال پخش از سیستم در کنار صدای کاربر (یا به جای آن) در اسکرین کست ذخیره می‌شود.
اسکرین کست و اسکرین شات را می‌توانید به چشم برادرهای دوقلو ببینید! درحالیکه اسکرین شات صرفا تصویری ثابت از محتوای صفحه نمایش در لحظه‌ای خاص را شامل می‌شود اسکرین کست در واقع ویدیویی حاوی اتفاقات، رویدادها و تغییرات قابل مشاهده در محتوای صفحه نمایش یک رایانه، گوشی هوشمند و … است که با صدای فرد یا صداهای دیگر ترکیب شده است.
کاربردها و مزایای فیلمبرداری از صفحه
از اسکرین کست ها معمولا برای مقاصد مختلفی استفاده می‌شود. تهیه راهنمای یک نرم افزار و ایجاد دوره‌های آموزشی از جمله مهم‌ترین کاربردهای این ویدیوها به شمار می‌رود. البته کاربردهای Screencast ها به همینجا محدود نمی‌شود. برای مثال ممکن است سازنده یک نرم افزار در قالب ویدئویی کوتاه که از کار کردن با محصول نرم افزاری خود تهیه کرده است نمونه‌هایی از خروجی ها، ویژگی‌ها و قابلیت‌های آن را به دیگران معرفی کند و آن‌ها را به خرید یا دانلود رایگان نرم افزار تشویق کند.
علاوه بر این مدرسین و دانش آموزان هم می‌توانند با فیلمبرداری از محتوای وایت بردهای تعاملی نحوه حل کردن یک مساله را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. در کلاس‌های درس یا سمینارها نیز ممکن است از محتوای صفحه نمایش مدرس یا ارائه کننده فیلمبرداری شود و ویدیوی حاصل در اختیار شرکت کنندگان قرار گیرد یا برای عموم به صورت رایگان یا با مبلغی ارزان‌تر عرضه شود. این ویدیوها به مخاطب یا فرد یادگیرنده اجازه می‌دهند در زمان مناسب، دوره آموزشی را با دقت بیشتر مشاهده نموده یا بخش‌هایی از آن را مجددا مرور نماید.
کاربران معمولی و تست کننده‌های نرم افزارها هم می‌توانند به جای توصیفات غیردقیق، برای تهیه گزارش یا نمایش حالت‌های غیرعادی و رویه هایی که باعث بروز خطا در یک نرم افزار شده است از Screencast ها کمک بگیرند.
ویدیوی فیلم برداری شده از صفحه حین کار با نرم افزار Microsoft Word – در پایین صفحه، کلیدهای فشرده شده توسط کاربر به طور خودکار نمایش داده می‌شود تا بیننده جزئیات کار کردن با نرم افزار را بهتر متوجه شود.
تهیه اسکرین کست
هرچند برای تهیه Screencast ها می‌توان از روش‌های سخت افزاری هم کمک گرفت اما معمولا استفاده از نرم افزارهای ویژه‌ای که برای این منظور طراحی شده از رواج بیشتری برخوردار است.
اغلب نرم افزارهای فیلم برداری از صفحه، امکانات متعددی نظیر فیلمبرداری تمام صفحه یا تعیین ناحیه‌ای برای فیلمبرداری، ویرایش ویدیوی ضبط شده (با قابلیت‌هایی مانند برش و تقسیم ویدیو تا ایجاد افکت های ویدیویی و ویرایش صوت)، امکان ایجاد خروجی در قالب فرمت های رایج ویدیویی و … را در اختیار کاربران قرار می‌دهد.
از جمله محبوب‌ترین نرم افزارهای تهیه اسکرین کست می‌توان به CamStudio و Screencast-O-Matic و Camtasia و Snagit اشاره کرد.
کلید End عنوان یکی از کلیدهای موجود در صفحه کلیدهای مرسوم رایانه ای است که برای رفتن به انتهای خط جاری یا انتهای یک سند یا صفحه به کار می‌رود. این کلید از جمله کلیدهای کرسر (Cursor Keys) به شمار می‌رود.
در صفحه کلیدهای استاندارد معمولا این کلید با لیبل End قابل شناسایی است و پایین کلید Home قرار میگیرد. این در حالیست که در صفحه کلیدهای فشرده و لپ تاپ ها بسته به مدل‌های مختلف ممکن است مکان قرارگیری این کلید متفاوت باشد. حتی در برخی از این کیبردها، کلید مجزایی تحت عنوان این نام وجود ندارد بلکه کاربر می‌تواند با ترکیب کلید Fn و کلیدی دیگر به عملکرد کلید خانه دسترسی پیدا کند.
در صفحه کلیدهایی که از بخش عددی (Numeric Keypad) مجزا برخوردار هستند هنگامی که کلید Num Lock روی حالت خاموش قرار دارد کلید مربوط به عدد 1 در بخش عددی، نقش این کلید را ایفا می‌کند.
مکان قرارگیری End در یک کیبرد استاندارد
کاربردها
کلید End در اغلب موارد دارای عملکردی مخالف با کلید Home می‌باشد. در صورتی که یک فیلد متنی قابل ویرایش، دارای فوکوس (آماده دریافت ورودی متنی و تایپ کردن) باشد فشردن این کلید باعث می‌شود کرسر متنی به پایان خط جاری منتقل شود در حالیکه استفاده از کلید Home باعث انتقال کرسر به ابتدای خط خواهد شد.
گفتنی است در چنین حالتی اگر کلید End همراه با کلید Shift فشرده شود تمامی متن پس از کرسر تا انتهای خط جاری به صورت انتخاب شده درمی‌آید و اگر همراه با کلید Ctrl فشرده شود کرسر به انتهای آخرین خط فیلد متنی (یا انتهای سند متنی) منتقل خواهد شد.
در صورتی که خبری از یک فیلد متنی قابل ویرایش (و آماده دریافت ورودی) نباشد و با محیطی قابل اسکرول کردن روبرو هستید در اثر فشردن کلید End به انتهای سند، صفحه یا لیست مربوطه هدایت می‌شوید. نمونه‌هایی از این نوع کاربرد را می‌توانید در اسناد مختلف یا صفحاتی که در مرورگر وب مشاهده می‌کنید و همین‌طور لیستی از فایل‌ها در یک نرم افزار مدیریت فایل تجربه کنید. در نقطه مقابل، کلید Home صفحه یا سند را به سمت ابتدا اسکرول می‌کند.
فوکوس (Focus) در رایانه مفهومی است که مشخص می‌کند کدام جز یا المان در یک واسط کاربری گرافیکی آماده دریافت ورودی و تعامل با کاربر می‌باشد. این المان می‌تواند شامل پنجره ها و اجزای داخلی آن‌ها (نظیر جعبه های متنی، دکمه ها و …) باشد.
به عنوان مثالی ساده اگر یک جعبه متنی قابل ویرایش، Focus را در اختیار داشته باشد کاربر می‌تواند با فشردن کلیدهای مربوط به کاراکترها در صفحه کلید، متنی را در این جعبه وارد کند. این درحالیست که اگر یک دکمه دارای Focus باشد معمولا فشردن کلید Enter معادل با کلیک کردن روی این دکمه خواهد بود.
المانی که دارای فوکوس است معمولا با اندکی دقت در ظاهر آن برای کاربر قابل شناسایی است. به عنوان مثال اگر یک جعبه متنی دارای فوکوس باشد احتمالا کرسر متنی در آن به صورت چشمک زن قابل مشاهده است. همین‌طور حاشیه اطراف برخی از المان ها (نظیر جعبه های متنی و دکمه ها) در زمانی که Focus را در اختیار دارند معمولا با رنگی متمایز و برای برخی المان های دیگر (نظیر جعبه های قابل تیک زدن) به صورت نقطه چین مشخص می‌شود.
در این پنجره، دکمه Save دارای Focus است. فشردن کلید Enter معادل با کلیک کردن روی این دکمه است؛ البته کاربر می‌تواند با کلید Tab یا کلیدهای چپ و راست روی سایر دکمه ها Focus کند.
البته لزوما تمام اجزا در یک واسط کاربری گرافیکی قابل فوکوس (Focusable) نیستند. المان هایی که غیرفعال یا پنهان هستند از جمله این عناصر به شمار می‌روند. در عین حال تغییر فوکوس به یک المان جدید باعث می‌شود المان قبلی فوکوس خود را از دست بدهد.
روش های تغییر فوکوس
کلیک یا لمس کردن
برای تغییر فوکوس، ساده‌ترین راه کلیک کردن یا لمس کردن مستقیم المان موردنظر است. این سیاست که با نام Click to Focus شناخته می‌شود رایج‌ترین روش برای فوکوس کردن روی یک المان به شمار می‌رود. به عنوان مثال در سیستم عامل ویندوز با کلیک کردن روی یک پنجره، پنجره Focus را در دست میگیرد. همین‌طور با کلیک کردن روی یکی از المان های داخلی این پنجره، المان موردنظر Focus را در اختیار میگیرد و آماده دریافت ورودی می‌شود.
فرم اینترنتی ثبت نام در یک سایت – در این تصویر، جعبه متنی اول دارای Focus است و کاربر با کمک صفحه کلید می‌تواند آن را تکمیل کرده و سپس با فشردن کلید Tab به سراغ جعبه دوم برود.
در سیاست دیگری موسوم به Focus Follows Mouse Pointer بدون نیاز به کلیک کردن، فوکوس به پنجره ای منتقل می‌شود که نشانگر ماوس روی آن قرار گرفته است. این پنجره ممکن است به طور خودکار (احتمالا پس از کمی تأخیر) روی مابقی پنجره ها قرار بگیرد (AutoRaise) و یا با وجود اینکه آماده دریافت ورودی است به همان حالت (بخشی از آن) زیر پنجره های دیگر باقی بماند.
استفاده از صفحه کلید
روش دیگری که معمولا در رایانه ها برای تغییر فوکوس به کار می‌رود استفاده از صفحه کلید است. در این روش که یک روش نسبی (Relative) به شمار می‌رود با فشردن کلید Tab می‌توانید به سراغ المان بعدی قابل فوکوس بروید و با ترکیب Tab + Shift به المان قبلی فوکوس کنید. ترتیب المان ها برای این منظور که با اصطلاح Tab Order (ترتیب Tab) نیز شناخته می‌شود معمولا براساس موقعیت فیزیکی المان ها یا توسط توسعه دهنده با اختصاص شماره‌ای تحت عنوان Tab Index مشخص می‌شود. در برخی موارد نیز امکان انتقال فوکوس به المان های اطراف المان کنونی با کمک کلیدهای پیکانی وجود دارد.
استفاده از صفحه کلید به جای ماوس برای انتقال Focus به خصوص هنگام وارد کردن داده ها در یک جدول یا یک سند صفحه گسترده و همچنین هنگام تکمیل کردن فرم ها به سرعت بالاتر تعامل با واسط کاربری کمک می‌کند. اما در صورتی که لازم است یک المان مشخص در میان سایر المان ها فورا فوکوس را در اختیار بگیرد روش مستقیم (کلیک کردن یا لمس المان) سریعتر خواهد بود.
در محیط های لمسی نیز معمولا از روش های مشابه نسبی برای جابجایی فوکوس پشتیبانی شود. به عنوان مثال ممکن است هنگام وارد کردن داده ها در یک فرم امکان انتقال فوکوس به المان بعدی با کمک کلید Next در صفحه کلید مجازی فراهم شده باشد.
تغییر فوکوس خودکار
اگر ورودی یک المان دارای محدودیت خاصی باشد می‌توان با کمک برنامه نویسی امکان انتقال خودکار Focus به المان بعدی را فراهم نمود. برای مثال فرض کنید در یک جعبه متنی از یک فرم آنلاین، کاربر اجازه وارد کردن دو رقم برای تعیین سال تولد خود را داشته باشد. در این حالت می‌توان بلافاصله پس از دریافت ورودی مناسب، فوکوس را به المان بعدی منتقل کرد.
فوکوس و تجربه کاربری
معمولا به محض باز شدن یک پنجره یا نمایان شدن یک فرم، می‌بایست مهم‌ترین و پرکاربردترین المان آن Focus را در دست داشته باشد تا تعامل با واسط کاربری آسان‌تر شود. فراموش نکنید ترتیب مناسب برای تغییر Focus با کمک صفحه کلید نیز می‌تواند به یک تجربه کاربری قابل قبول منجر شود.
کلید Home یا کلید خانه (Home Key) عنوان یکی از کلیدهای موجود در صفحه کلیدهای مرسوم رایانه ای است که برای بازگشت به ابتدای خط جاری یا ابتدای یک سند یا صفحه به کار می‌رود. این کلید از جمله کلیدهای کرسر (Cursor Keys) به شمار می‌رود.
در صفحه کلیدهای استاندارد معمولا این کلید با لیبل Home قابل شناسایی است و بالای کلید End قرار میگیرد. این در حالیست که در صفحه کلیدهای فشرده و لپ تاپ ها بسته به مدل‌های مختلف ممکن است مکان قرارگیری این کلید متفاوت باشد (اغلب جایی در ردیف بالایی صفحه کلید). حتی در برخی از این کیبردها، کلید مجزایی تحت عنوان این نام وجود ندارد بلکه کاربر می‌تواند با ترکیب کلید Fn و کلیدی دیگر به عملکرد کلید خانه دسترسی پیدا کند.
در صفحه کلیدهایی که از بخش عددی (Numeric Keypad) مجزا برخوردار هستند هنگامی که کلید Num Lock روی حالت خاموش قرار دارد کلید مربوط به عدد 7 در بخش عددی، نقش کلید هوم را ایفا می‌کند.
مکان قرارگیری Home Key در یک کیبرد استاندارد
کاربردهای کلید Home
کلید Home در اغلب موارد دارای عملکردی مخالف با کلید End می‌باشد. در صورتی که یک فیلد متنی قابل ویرایش، دارای فوکوس (آماده دریافت ورودی متنی و تایپ کردن) باشد فشردن این کلید باعث می‌شود کرسر متنی به ابتدای خط جاری منتقل شود در حالیکه استفاده از کلید End باعث انتقال کرسر به انتهای خط خواهد شد.
گفتنی است در همین حالت اگر کلید خانه همراه با کلید Shift فشرده شود تمامی متن قبل از کرسر تا ابتدای خط جاری به صورت انتخاب شده درمی‌آید و اگر همراه با کلید Ctrl فشرده شود کرسر به ابتدای اولین خط فیلد متنی (یا ابتدای سند متنی) منتقل خواهد شد.
در صورتی که خبری از یک فیلد متنی قابل ویرایش (و آماده دریافت ورودی) نباشد و با محیطی قابل اسکرول کردن روبرو هستید در اثر فشردن کلید خانه به ابتدای سند، صفحه یا لیست مربوطه هدایت می‌شوید. نمونه‌هایی از این نوع کاربرد را می‌توانید در اسناد مختلف یا صفحاتی که در مرورگر وب مشاهده می‌کنید و همین‌طور لیستی از فایل‌ها در یک نرم افزار مدیریت فایل تجربه کنید. در نقطه مقابل، کلید End صفحه یا سند را به سمت انتها اسکرول می‌کند.
دکمه خانه در دستگاه های همراه
فراموش نکنید دکمه‌ای که در گوشی های هوشمند و تبلت ها به عنوان دکمه خانه (Home button) شناخته می‌شود کاملا با مفهوم کلید خانه در صفحه کلید رایانه ها متفاوت است. در واقع دکمه خانه اغلب به عنوان یک کلید فیزیکی یا مجازی در ناحیه پایینی دستگاه قابل مشاهده است و کاربر با فشردن آن به صفحه خانه (Home Screen) منتقل می‌شود.
دستگاه خروجی (Output Device) گونه‌ای از قطعات سخت افزاری است که به منظور فراهم آوردن نوعی خروجی قابل درک برای کاربر مورد استفاده قرار میگیرد. به عبارت بهتر این سخت افزارها داده ها را از رایانه دریافت می‌کنند و سپس آن را به شکلی که برای انسان‌ها قابل فهم باشد (نظیر متن، تصویر، صوت و یا حتی به فرم فیزیکی) تبدیل می‌کنند.
صفحه نمایش یا مانیتور یکی از مهم‌ترین Output Device ها به شمار می‌رود که خروجی را در قالب تصویر نمایش می‌دهد. البته صفحات لمسی نه تنها یک دستگاه خروجی به شمار می‌روند بلکه به دلیل دریافت ورودی از طرف کاربر (هنگام لمس صفحه)، یک دستگاه ورودی نیز محسوب می‌شوند.
دستگاه های خروجی ممکن است (همانند اغلب چاپگرهای معمولی) به عنوان یک سخت افزار جانبی به میزبان متصل شوند و یا (همانند صفحه نمایش لمسی در یک گوشی هوشمند) جزئی از میزبان به حساب بیایند. در حالت اول معمولا این دستگاه ها به یکی از دو صورت کابلی یا بی سیم به دستگاه رایانه ای متصل می‌شوند و به همین طریق داده های خود را از سمت رایانه دریافت می‌کنند.
صفحه نمایش، چاپگر و اسپیکر از جمله دستگاه های Output رایج هستند.
از جمله دیگر دستگاه های خروجی می‌توان به چاپگرهای معمولی و سه بعدی و همین‌طور رسام (پلاتر) ها اشاره کرد که به ترتیب برای چاپ متون و تصاویر روی کاغذ، ایجاد یک شئ سه بعدی براساس مدل طراحی شده در رایانه و ترسیم تصاویر برداری با دقت بالا روی کاغذ به کار می‌روند. اسپیکر و هدفون نیز دو نمونه از Output Device های صوتی هستند. پروژکتور تصویری هم از دیگر دستگاه های این دسته هستند که برای منعکس کردن تصویر روی یک سطح استفاده می‌شود.
در نقطه مقابل این دستگاه ها، دستگاه های ورودی قرار دارند که برای وارد کردن داده ها یا کنترل و تعامل با یک سیستم رایانه ای مورد استفاده قرار میگیرد.
نیازمندی های سیستمی (System Requirements) به پیش نیازهایی گفته می‌شود که یک سیستم برای استفاده از یک قطعه سخت افزاری یا اجرای نرم افزاری مشخص به آن‌ها نیاز دارد.
نیازمندی های سیستمی غالبا در نقش یک راهنما به کاربر کمک می‌کند پیش از اینکه برای تهیه یک قطعه سخت افزاری یا خرید و دانلود یک نرم افزار اقدام کند مطمئن شود سیستم رایانه‌ای او قادر به کار کردن با این قطعه سخت افزاری خواهد بود یا از عهده اجرای نرم افزار موردنظر برمی‌آید.
طبیعتا با پیچیده‌تر شدن نرم افزارها و درنتیجه احتیاج آن‌ها به قدرت پردازشی و منابع بیشتر، سطح این نیازمندی ها نیز به مرور زمان افزایش پیدا می‌کند.
انواع نیازمندی های سیستمی
معمولا برای محصولات نرم افزاری یا سخت افزاری معتبر دو مجموعه پیش نیاز سیستمی زیر معرفی می‌شود:
نیازمندی های سیستمی حداقلی یا کمینه (Minimum System Requirements): این مجموعه حداقل پیش نیازهای سخت افزاری و نرم افزاری را مشخص می‌کند که بدون داشتن آن‌ها اجرای نرم افزار یا استفاده از محصول سخت افزاری موردنظر امکان‌پذیر نیست.
نیازمندی های سیستمی پیشنهادی (Recommended System Requirements): این مجموعه شامل پیش نیازهایی است که نسبت به مجموعه اول دارای سطح بالاتری هستند و برای اجرای ایده آل، روان و بهینه نرم افزار یا رسیدن به عملکرد مورد انتظار از سخت افزار مربوطه لازم هستند. با برآورده شدن این نیازمندی ها، می‌توانید مطمئن باشید محصول موردنظر بدون هیچ مشکلی و همانطور که از آن انتظار می‌رود روی سیستم شما کار خواهد کرد.
معمولا پیش نیازهای فوق (به خصوص گروه اول) روی بسته بندی محصولات نرم افزاری و سخت افزاری قابل مشاهده هستند. البته در مورد نرم افزارها به هنگام دانلود یا خرید آنلاین، این اطلاعات در صفحه وب مربوطه اعلام می‌شود.
این نیازمندی ها چه برای اجرای یک نرم افزار و چه برای استفاده از یک قطعه سخت افزاری یا ابزار جانبی بیان شده باشد معمولا مجموعه‌ای از پیش نیازهای سخت افزاری و نرم افزاری را شامل می‌شود.
برای مثال پیش نیازهایی که برای یک نرم افزار ذکر می‌شود معمولا شامل توان پردازشی مورد نیاز (مدل پردازنده و فرکانس کلاک آن)، مموری، فضای ذخیره سازی ثانویه (مانند فضای خالی موردنیاز روی هارد دیسک)، ابزارهای جانبی (نظیر درایو DVD-ROM)، سیستم عامل (مانند ویندوز، لینوکس و …) و پلتفرم اجرای نرم افزار (نظیر دات نت)، API ها (نظیر DirectX) و … می‌باشد. البته یک نرم افزار ممکن است برای عملکرد مناسب به موارد دیگری نظیر ارتباط اینترنتی و رزولوشن قابل قبول صفحه نمایش نیز احتیاج داشته باشد.
یک نمونه واقعی
برای اینکه با مفهوم پیش نیازهای سیستمی و نحوه نگارش آن‌ها بیشتر آشنا شوید موضوع را با یک مثال واقعی ادامه می‌دهیم. مطابق آنچه در وبسایت سازنده بازی FIFA 19 اعلام شده است برای اجرای این بازی روی رایانه های شخصی به حداقل پیش نیازهای زیر نیاز دارید:
MINIMUM System Requirements:
OS: Windows 7/8.1/10 - 64-Bit
CPU: Core i3-2100 @ 3.1GHz or AMD Phenom II X4 965 @ 3.4 GHz
RAM: 8 GB
DISC DRIVE: DVD ROM drive required for installation only
HARD DRIVE: At least 50 GB of free space
VIDEO: NVIDIA GTX 460 1GB or AMD Radeon R7 260
DirectX: DirectX 11 compatible
INPUT: Keyboard and mouse, dual analog controller
ONLINE CONNECTION REQUIREMENTS: Internet connection required to install and play.
اطلاعات فوق به این معنی است که برای اجرای این بازی لازم است از رایانه ای مجهز به نسخه 64 بیتی سیستم عامل های ویندوز 7، ویندوز 8.1 یا ویندوز 10 استفاده کنید. همین‌طور به پردازنده Core i3-2100 با فرکانس 3.1GHz یا AMD Phenom II X4 965 با فرکانس 3.4GHz و یا پردازنده ای قدرتمندتر در کنار حداقل 8 گیگابایت RAM نیاز دارید. برای نصب بازی از روی DVD به DVD ROM و 50 گیگابایت فضای خالی روی هارد دیسک هم احتیاج خواهید داشت. همچنین لازم است رایانه شما به کارت گرافیک های NVIDIA GTX 460 1GB یا AMD Radeon R7 260 یا قوی‌تر از آن مجهز باشد.
نصب بودن DirectX 11 و داشتن دستگاه های ورودیماوس و صفحه کلید یا گیم پد برای انجام بازی ضروری است و حین نصب و انجام بازی نیز به ارتباط اینترنتی نیاز خواهید داشت. در صورتی که سیستم شما دارای این پیش نیازهای حداقلی نباشد به طور کلی قادر به اجرای این بازی نخواهید بود.
در تصویر زیر نیز می‌توانید هر دو مجموعه پیش نیازهای سیستمی را برای بازی PES 2018 مشاهده کنید:
نیازمندی های حداقلی و پیشنهادی برای بازی PES 2018
به عنوان مثالی دیگر، برای یک چاپگر علاوه بر سیستم عامل هایی که قادر به کار با چاپگر هستند، فضای لازم برای نصب درایور و احتمالا وجود پورت USB برای اتصال دستگاه به رایانه در نیازمندی های سیستمی آن درج می‌شود. اگر از سیستم عامل دیگری استفاده می‌کنید ممکن است درایور پرینتر شما برای آن عرضه نشده باشد و درنتیجه سیستم عامل قادر به شناسایی پرینتر نباشد.
پرینت اسکرین (Print Screen) عنوان یکی از کلیدهای کاربردی است که در اغلب صفحه کلیدهای متداول PC ها قابل مشاهده است.
این کلید معمولا در بالاترین ردیف کیبورد (هم‌راستا با کلیدهای F1 تا F12) در کنار کلیدهای Break و Scroll Lock قرار میگیرد و با لیبل Print Screen یا لیبل های خلاصه شده‌ای نظیر Prnt Scrn یا Prt Sc و … شناخته می‌شود.
این روزها کاربرد اصلی کلید پرینت اسکرین، تهیه اسکرین شات (یا عکس گرفتن از محتویات صفحه) است. در سیستم عامل ویندوز با فشردن این کلید، تصویری از محتوای کنونی صفحه در کلیپ بورد قرار میگیرد و کاربر می‌تواند به دلخواه خود آن را در یک نرم افزار ویرایش تصویر، واژه پرداز و … Paste کرده و حاصل را ویرایش یا ذخیره نماید. علاوه بر این می‌توانید از ترکیب کلیدهای Alt + Print Screen برای تهیه تصویر از پنجره فعال کمک بگیرید. در بسیاری از توزیع‌های رایج لینوکس هم روشی مشابه با ویندوز برای ایجاد اسکرین شات ها به کار می‌رود اما در macOS به جای کلید پرینت اسکرین از ترکیب Cmd + Shift + 3 برای این منظور استفاده می‌شود.
واژه Print Screen به معنای چاپ صفحه است و دلیل استفاده از این نام به کاربرد ابتدایی و اولیه این کلید برمی‌گردد. در واقع در سیستم عامل های مبتنی بر خط فرمان نظیر MS-DOS با فشردن کلید Print Screen محتوای بافر حافظه مربوط به مد متنی صفحه به پورت استاندارد پرینتر ارسال می‌شود. به این ترتیب در گذشته از این تکنیک به عنوان روشی پرکاربرد برای چاپ کردن مجموعه‌ای از دستورات وارد شده و نتیجه آن‌ها روی کاغذ استفاده می‌شد. طبیعتا کاربرد فوق همزمان با کاهش نیاز به چاپ محتوای صفحه روی کاغذ، جای خود را به تهیه اسکرین شات های دیجیتال داده است.
محل قرارگیری رایج کلید Print Screen در یک صفحه کلید متداول را در این تصویر مشاهده می‌کنید. عنوان این کلید ممکن است به صورت کامل یا به شکل خلاصه درج شده باشد.
دستگاه ورودی (Input Device) گونه‌ای از قطعات سخت افزاری است که برای وارد کردن داده ها یا کنترل و تعامل با یک سیستم رایانه ای مورد استفاده قرار میگیرد. صفحه کلید و ماوس (یا تاچ پد در مورد لپ تاپ ها) از جمله رایج‌ترین دستگاه های ورودی به شمار می‌روند که امروزه در کنار اغلب رایانه ها مشاهده می‌شود.
دستگاه های ورودی ممکن است (همانند ماوس) به عنوان یک سخت افزار جانبی به میزبان متصل شوند و یا (همانند دوربین داخلی در یک گوشی هوشمند) جزئی از میزبان به حساب بیایند. در مدل اول معمولا این سخت افزارها به یکی از دو صورت کابلی یا بی سیم به دستگاه رایانه ای متصل می‌شوند و از این طریق داده های خود را برای آن ارسال می‌کنند. رایانه پس از دریافت و پردازش این داده‌ها، واکنش مناسبی (نظیر نمایش کاراکتر متناظر با کلید فشرده شده یا جابجایی کرسر ماوس) را از خود نشان می‌دهد.
مهم ترین دستگاه های ورودی
صفحه کلیدهای سخت افزاری را می‌توان یکی از حیاتی‌ترین انواع ابزارهای ورودی برای رایانه های رومیزی و لپ تاپ ها دانست. کاربرد این ابزارها برای وارد کردن متون یا اجرای دستورات صرفا به رایانه ها محدود نمی‌شود بلکه امکان استفاده از آن‌ها برای برخی از گوشی های همراه و تبلت ها نیز فراهم شده است.
از دیگر دستگاه های ورودی رایج که به منظور تعامل با المان های موجود در رابط های کاربری گرافیکی به کار می‌روند می‌توان به ماوس ها و تاچ پد ها اشاره نمود. کاربر با کمک این ابزارها می‌تواند محل کرسر را کنترل کند یا اعمالی نظیر کلیک کردن روی یک المان، کشیدن و رها کردن (Drag and Drop) آیکون ها یا اسکرول کردن محتوای صفحات را رقم بزند. صفحه های لمسی (Touchscreen) یکی دیگر از ابزارهای ورودی هستند که در گوشی های هوشمند، تبلت ها، رایانه های رومیزی و لپ تاپ ها به کاربر اجازه می‌دهند به جای ماوس از طریق لمس کردن صفحه نمایش با آنچه روی صفحه مشاهده می‌کنند تعامل برقرار کنند.
صفحه کلید و ماوس از جمله رایج ترین ابزارهای ورودی هستند.
گیم پد (یا دسته های بازی)، وب کم و دوربین های دیجیتال، پویشگر (یا اسکنر) تصویر و اثر انگشت، بارکدخوان، میکروفن، قلم نوری و استایلوس از سایر ابزارهای ورودی رایج هستند که به تناسب کاربردهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند.
دستگاه خروجی
در نقطه مقابل دستگاه های ورودی، مفهوم مرتبط دیگری به نام دستگاه خروجی (Output Device) تعریف می‌شود. از این دستگاه ها برای نمایش یا تبدیل داده ها به فرم قابل مشاهده یا قابل درک برای انسان استفاده می‌شود. سخت افزارهایی نظیر صفحه نمایش، چاپگر و بلندگو از جمله همین دستگاه ها هستند.
سازگاری رو به عقب (Backward Compatibility) یا سازگاری رو به پایین (Downward Compatibility) عنوان خاصیتی در یک سیستم، محصول یا فناوری است که امکان کار کردن و تعامل با نسخه‌های قدیمی‌تر (یا استفاده از واسط ها، ورودی ها و داده هایی که برای این نسخه‌ها طراحی شده است) را فراهم می‌کند.
به عنوان مثال نرم افزار واژه پردازی که قادر است اسناد ذخیره شده توسط نسخه های پیشین خود را باز کند و آن‌ها را ویرایش کند یک نرم افزار سازگار رو به عقب (Backward Compatible) به شمار می‌رود. به عنوان نمونه‌ای دیگر، کنسول بازی PlayStation 2 قادر به اجرای بازی های ساخته شده برای کنسول PlayStation می‌باشد و همین‌طور مدل‌های ابتدایی کنسول Wii از شرکت نینتندو با بازی ها و اغلب لوازم جانبی کنسول قدیمی‌تر GameCube از همین شرکت سازگار است.
سازگاری کنسول Wii با گیم پد کنسول قدیمی‌تر GameCube
ویژگی مرتبط دیگری موسوم به سازگاری رو به جلو (Forward Compatibility) یا رو به بالا (Upward Compatibility) نیز وجود دارد که تقریبا معادل با همین اصطلاح اما از سوی دیگر است. به عبارت بهتر، در طراحی محصولاتی که قرار است از سازگاری رو به جلو برخوردار باشند سعی می‌شود با در نظر گرفتن تمهیداتی، امکان سازگاری آن‌ها با محصولات و سیستم های آینده فراهم شود.
مزایا و معایب
محصولات و سیستم های سازگار رو به عقب نه تنها شانس موفقیت بالاتری در جذب مشتری جدید خواهند داشت بلکه می‌توانند مشتریان فعلی محصول قدیمی را به سمت استفاده از محصول جدید تشویق کنند.
به عنوان مثال در واژه پردازی که از این ویژگی برخوردار است کاربر با علم به اینکه پس از مهاجرت به نسخه جدید مشکلی در مشاهده یا ویرایش اسناد فعلی خود نخواهد داشت با رغبت بیشتری به استفاده از نسخه جدید روی می‌آورد. این در حالیست که در نبود چنین قابلیتی، کاربر مجبور خواهد بود کار خود را از صفر شروع کند، یا به نسخه قبلی برگردد و یا برای تطبیق دادن سند فعلی خود با نسخه جدید نرم افزار، فرایندی اضافی (نظیر تبدیل فرمت قبلی به فرمت جدید) را طی کند.
با اینحال نباید هزینه حفظ سازگاری رو به عقب را نیز نادیده گرفت. وجود کدهای اضافی برای پشتیبانی از نسخه های قدیمی‌تر، پیچیدگی بیشتر محصول، مسائل فنی و … از جمله هزینه‌هایی هستند که تولید کنندگان محصولات نرم افزاری و سخت افزاری می‌بایست برای رسیدن به این هدف در نظر بگیرند. این هزینه‌ها طبیعتا می‌تواند روی قیمت نهایی محصول و رضایت مشتری اثر منفی داشته باشد.
شهریور ۱۴, ۱۳۹۸
شهریور ۱۴, ۱۳۹۸
