خط فرمان لینوکس – کار با دستورات
تا اینجا، ما یک سری دستورات مرموز را دیدهایم که هر کدام آپشن ها و آرگومان های مرموز خود را دارند. در این فصل، ما سعی خواهیم کرد تا بخشی از این راز و رمزها را حذف کنیم و حتی دستورات خودمان را ایجاد کنیم. دستورات معرفی شده در این فصل عبارتند از:
- type – نشان میدهد نام دستور چگونه تفسیر میشود
- which – مشخص میکند کدام برنامه اجرایی اجرا خواهد شد
- help – دریافت راهنمایی برای درون ساخته (built-in) های شل
- man – صفحه راهنمای (manual) یک دستور را نمایش میدهد
- apropos – لیستی از دستورات مناسب را نمایش میدهد
- info – مدخل اطلاعات (info) یک دستور را نمایش میدهد
- whatis – توضیحات تک خطی صفحه راهنما را نمایش میدهد
- alias – یک نام مستعار برای یک دستور ایجاد میکند
دستورات دقیقاً چه هستند؟
یک دستور میتواند یکی از چهار چیز مختلف (زیر) باشد:
- یک برنامه اجرایی مانند تمام فایلهایی که در
/usr/bin
مشاهده کردیم. در این دسته، برنامه ها میتوانند باینری های کامپایل شده مانند برنامه های نوشته شده با C و C++، یا برنامه های نوشته شده به زبان های اسکریپتنویسی مانند شل، Perl, Python, Ruby و غیره باشد. - یک دستور که درون خود شل تعبیه شده است. bash تعدادی از دستورات را به صورت داخلی پشتیبانی میکند که به آنها درونساختههای شل (shell builtins) گفته میشود. برای مثال دستور cd یک درونساخته شل است.
- یک تابع شل. توابع شل اسکریپت های مینیاتوری شل هستند که داخل محیط گنجانده شدهاند. ما پیکربندی محیط و نوشتن توابع شل را در فصلهای بعدی پوشش خواهیم داد، اما در حال حاضر، صرفا از وجود آنها آگاه باشید.
- یک نام مستعار. نام های مستعار دستوراتی هستند که خود ما میتوانیم تعریف کنیم و از دستورات دیگر ساخته شدهاند.
متن بالا بخشی از ترجمه کتاب The Linux Command Line (به فارسی: خط فرمان لینوکس) نوشته William Shotts است که نسخه اصلی آن از طریق وبسایت رسمی کتاب (https://linuxcommand.org) قابل دسترسی است. (فهرست مطالب کتاب خط فرمان لینوکس).